Atina
Her sene 1 Ekim'de "Dünya Kahve Günü" kapsamında kahve tüketimini isteklendirme buyurmak ve bu kültürün zenginliğini değişik ülkelerdeki kişilere ulaştırmak düşüncesince etkinlikler düzenleniyor. Kahve yetiştiricilerine dayanak hedefi da haiz etkinlikler, değişik coğrafyaların halkları ortada kültürel etkileşimin artmasına da araştırma görevlisi oluyor.
Yunanistan’da "Yunan kahvesi" adına bilinen, cezvede, kanyon ateşte, gani köpüklenen biçimde pişirilen Türk kahvesi, asırlardır Anadolu’dan Balkanlar'a denli uzanan degaje yanında coğrafyada günce rutinlerin ayrılmaz yanında parçası konumunda.
Kahvenin kokusu, İstanbul’dan Atina’ya göçen İstanbullu Rumların koyu adına yaşamış olduğu Palaio Faliro semtindeki kafelerde de kesif pıtrak duyuluyor.
İstanbul'un Kadıköy ilçesindeki Moda semtinden 1990’da Palaio Faliro’ya taşınan Stavros Kaloyannis ve Lena Kaloyannis çifti, Türk kahvesinin tadını da "İstanbul'u hatırlatan" kokusunu da unutamayanlardan.
Stavros Kaloyannis, AA muhabirine İstanbul’daki evlerinde güne sabahleyin kahvesi ile başladıklarını, Moda’da, Emirgan’da içtikleri kahvenin kokusunu hala unutamadıklarını anlattı.
"Kahvenin makbulü kaymaklısıydı"
“Ya sobanın hesabına koyardık cezveyi yada mangalda küllerin içine. Söylediklerine gereğince en iyi kahve közde pişen kahveydi, kaymaklı da olurdu. Kahvenin makbulü de kaymaklısıydı.” diyen Kaloyannis, kahvenin o çevrim toplumsallaşma düşüncesince de ehemmiyetli yanında anahtar olduğuna dikkati çekti.
Kaloyannis, Türk kahvesinin kendileri düşüncesince günce yaşamın ayrılmaz yanında parçası bulunduğunun altını çizerek, şunları anlatım etti:
"Hem evde hem kahvelerde, Moda’daki çay bahçesinde, Emirgan’da kahve içerdik. Annem, dedem daim kahve içerlerdi. Kulüplere giderdik, cemiyetlere giderdik. Orada yanında tavla oynardık, kahvesine. Kahve içerdik. Hanımlar birbirlerini kahveye çağırma ederlerdi, fala bakarlardı. Başka yanında güzelliği vardı o kahvenin, değişik romantikti. Bir el rastgele gece ezanı hassaten kadınlar, kapının önüne çıkarlardı mahallerde, hepsinin ellerinde kahve olurdu. Yanında ihtimal yanında bisküvi filan vardı. Onlar da otururlardı, sohbetlerini yaparlardı."
"Bir fincan kahvenin kırk sene hatırı vardır." atasözünü anımsatan Kaloyannis, yanında çevrim İstanbul’da beraberce kahve içtiği arkadaşlarını da özlemle andığının altını çizdi.
Kaloyannis, askerliğini redif zabit adına yaptığını aktararak, "Anadolu'da, orada fark bana ağırlama edilen kahvelerin keyfi ve hatırı, o ihvan halen aklımda." dedi.
